Deze week de eerste bijdrage van onze nieuwe columniste, Karien Damen. We zijn heel blij dat Karien daarnaast ook onze redactie wil komen versterken. Welkom terug in Ulvenhout, Karien!

Karien werd in 1959 geboren in het Moederheil. Haar ouders woonden toen aan de Pennendijk en later aan ‘t Hofflandt. Vanwege haar opleiding en later haar werk heeft ze jarenlang in de Randstad gewoond. Sinds kort is ze weer terug in Ulvenhout. In haar verhalen vertelt ze over haar zoektocht naar haar herinneringen maar ook over nieuwe ontdekkingen die ze doet rondom ons mooie dorp.

Het dorp en het meisje

Iemand zei eens tegen mij: "Je kunt het meisje wel uit het dorp halen, maar het dorp niet uit het meisje." Zijn relatie was net gestrand. Zijn geliefde had zoveel last gekregen van heimwee dat ze terug was gegaan naar het dorp waar ze was opgegroeid.

Geen zorgen over mij hoor, mijn partner is gewoon meeverhuisd naar de plaats waar ik ben opgegroeid. Het dorp zat ook meer in hem dan in mij. Brengt hij even het huisvuil weg dan is hij rustig een uur weg. Op straat komt hij altijd iemand tegen en maakt dan ook uitgebreid een praatje. Het zorgt ervoor dat ik, zonder daar veel moeite voor te hoeven doen, alles weet over de buurt waarin wij wonen.

De laatste jaren woonden we in het centrum van een grote stad en keken uit op de markt. Altijd druk en levendig; ik vond het geweldig. Vanaf je eigen balkon kijken naar het gekrioel op een rommelmarkt of een foodtruck festival, of in je tuinstoel luisteren naar een concert op Koningsdag. Wie zou dat niet willen?

Maar in de stad is er veel minder gelegenheid om zomaar mensen op straat te ontmoeten die zin en tijd hebben voor een praatje. Het gevolg was dat mijn partner zich er steeds minder thuis ging voelen. Uiteindelijk kwam hij aanzetten met een brochure van een appartement in Ulvenhout. Het duurde het niet lang of ook ik was verkocht.

Nu fietsen we regelmatig langs de Mark: heerlijk rustig en het uitzicht is zeker zo mooi als dat op de Markt in Zoetermeer. Als ik voor mijn boodschappen door de Dorpstraat loop, is het alsof de straatstenen mij nog kennen van mijn dagelijkse wandeling naar de Mariaschool. Maar soms ben ik echt de weg kwijt. Zo heb ik dagenlang gezocht naar een bruggetje over de Chaamse Beek. Mijn vader heeft daarvan een foto gemaakt terwijl mijn nichtje en ik er als twee volleerde modellen op poseren. Ik sta rechts. 

Wat ik me nog herinner, is dat je in de eerste bocht van de Pennendijk een zandpad kon nemen om bij dat bruggetje te komen. Je liep dan langs een boerderij waar altijd een hond vervaarlijk begon te blaffen. Dan was het devies: stug doorlopen en vooral niet omkijken, in de hoop dat de hond ervanaf zou zien je te volgen.

Mijn eerste zoektocht bracht mij in de mooi groen aangelegde wijk Nieuwe Beekhoek. Hier zijn genoeg bruggetjes te vinden, maar niet het bruggetje dat ik zocht. Een paar dagen later liep ik over een fietspad en nam een pad richting een bosje waar volgens mij het beekje vandaan kwam stromen. En ja hoor, daar was een bruggetje. Snel een foto gemaakt om naast de oude foto te leggen. Kijk maar of ik het goed heb gezien.