"Hoewel ik houd van de winter, voor zover we in ons kikkerlandje nog winter hebben…"

Als ik dat schrijf, voel ik hoe ik sneeuw, blauw en vrieskou mis en voel ik me opeens een beetje oud. Want ik hoor mezelf zeggen: “Vroeger…” O my gosh! En ja, vroeger schaatsten we op het Putven, op het Zwartven, maakten we sneeuwpoppen en reden we de auto vast in de sneeuw. Dát is winter, en die is niet meer; in ieder geval de laatste jaren niet meer.

Wat er nog is, is de donkerte en de lichtjes (die dan wel weer enorm zijn toegenomen overal, en ook veel langer mogen blijven dan vroeger), samen knus op de bank een boek lezen met de gordijnen om 5 uur dicht. De huidige winters eisen met al haar grijsheid meer tol van me dan ik wil toegeven. Dus hoewel ik nog steeds houd van de winter, ben ik zooooo blij dat het lente is. En vandaag schijnt de zon, is het blauw en warm, trek ik voor het eerst mijn trui puffend uit en is een t-shirt genoeg. Mijn sandalen uit de kast, weer vrije voeten. Jaaaaaa!!!

En de tuin begint tot leven te komen. Dat is wel al een paar weekjes aan de gang. Hele voorzichtige blaadjes, de tuinbonen en de erwtjes gezaaid.

Als we tijd hebben effe gauw heen en weer naar ons paradijsje om te kijken of er al iets boven de grond komt. En jaaaa: eergisteren staken de eerste erwtjes hun kopjes boven de grond en vandaag de eerste sprietjes van de tuinbonen. En bloesems, tulpen, ereprijsjes, sleutelbloemen. Een merel die nestelt in onze achtertuin. Ik voel me licht en gelukkig. 

Ik kan blijven jubelen, maar ik maak gewoon even een composietietje van al dit moois, want naast al mijn winter-grijs, en lente-opwinding hebben we het ook heel heel erg druk. Veel trainingen en dat is absoluut iets waar ik ook dankbaar voor ben én wat mijn tijd opeist, waardoor er weinig schrijfruimte is.

Tot snel.

Liefs, Erna