Zoals ik misschien al vaker geschreven heb, ben ik een leesfanaat. Ik lees vanaf mijn vijfde fanatiek alles wat mijn aandacht heeft.
Een van mijn eerste echte boeken was Heidi. Een boek wat me leerde dat ik geboren ben met heimwee naar de bergen. Ik ben dol op fantasie (Lord of the Rings is een van mijn topfavorieten), dol op King Arthur-verhalen, houd ook van kinderavonturen, heb een lange lijst van favoriete kinderboeken. Ik lees ook veel voor. We kijken geen TV, we lezen.
Een boekenwinkel is niet veilig voor mijn portemonnee en Boekwinkeltjes en de Slegte zijn mijn favoriete sites op het internet. De mensen om me heen kennen mijn lees-voorliefde en delen steeds met veel plezier hún favorieten en dan kom ik soms bij boeken uit die ik zelf niet zo snel op het spoor gekomen zou zijn.
En zo een trof ik afgelopen winter door een tip van een vriendin Het weeshuis aan de azuurblauwe zee. Wát een hartverwarmend boek over inclusie, acceptatie, ertoe doen, mee mogen doen, transformatie en persoonlijke groei, kwetsbaarheid en liefde. Allemaal woorden waar ik op aan sla.
Het boek gaat over een fictieve wereld waarin magische kinderen leven. Ik plaats het altijd in Engeland, maar geen idee… Veel van die kindertjes komen in weeshuizen terecht en er zijn heel veel vooroordelen over ze. Er is een ministerie dat toezicht houdt op die weeshuizen en dat toezicht bestaat er vooral uit die kinderen ver van de ‘gewone’ mensen te houden. Want magische kinderen zijn gek, gevaarlijk en onbetrouwbaar.
De mensen die het toezicht uitvoeren zijn hele brave ambtenaren, vaak maatschappelijke werkers die van de regels houden. Nu is er één weeshuis in het bijzonder waar extra toezicht en controle gewenst is, want in dat weeshuis woont een van de meest angstaanjagende van de magische kinderen: de anti-christ. Linus Baker, een van de meest stipte, meest betrouwbare en meest toegewijde maatschappelijk werkers krijgt de opdracht om dit toezicht te gaan doen en zal een maand verblijven in dit weeshuis aan de azuurblauwe zee.
Wat volgt is een zo hartverwarmend verhaal over bijzondere kinderen en een man die een totale transformatie ondergaat doordat hij het lef heeft verder te durven kijken en voelen dan hij normaliter geacht wordt te doen. En daarmee is het voor mij een metafoor geworden. Een metafoor over inclusie, over lef en kwetsbaarheid. Een metafoor die voor mij zo mooi past in onze hedendaagse wereld.
Je moet wel echt van fantasie houden. Zo vindt mijn man het maar een vreemd boek; niet zijn ding, zeg maar… Voor hem moet er toch wel wat meer realiteit in een verhaal zitten. Magische kinderen als een Lucy (de zoon van Lucifer, de anti-christ dus), Talia (een kabouter die van tuinieren houdt), Phee (een bosnimf), Theodore (een tweepotig gevleugeld draakje), Chauncey (een niet te beschrijven verschijning die piccolo wil worden), en de verlegen en verwaarloosde Sal die van poëzie houdt, gaan voor hem te ver. Ieder zijn voorkeuren!
Liefs,
Erna
