Lieve lezers,
Het einde van het jaar nadert met rasse schreden. Een moment in mijn leven om terug te kijken naar het afgelopen jaar.
Er is veel waar ik dankbaar voor en over ben. We hebben veel prachtige lessen mogen geven; hebben stapjes gemaakt in mijn grote droom de geweldloze communicatie in het onderwijs te introduceren. We hebben onze volkstuin verkleind en voor alle planten, bomen en struiken een passende andere plek gevonden. Ik heb met mijn vader een prachtig familiefeest georganiseerd.
En er zijn dingen waar ik met een minder goed gevoel naar terugblik. Een ervan is het zo weinig schrijven voor Ons Ulvenhout. Ondanks mijn voornemens toch minstens eens per maand een verhaal te schrijven, is me dat het afgelopen half jaar zeker niet gelukt. En dat was niet omdat er geen verhalen waren.
Het is mijn struisvogel-strategie. Ik wil graag iets, maar kom er dan niet toe. Daarna wil ik het nog steeds, maar dan wordt de drempel hoger en doe ik het niet. Daarna wordt de drempel nog hoger en komt er een soort van niet meer durven. Daar schaam ik me dan vervolgens voor, waardoor ik nog verder wegkruip. En in extreme situaties laat ik het dan gaan. Beschuldig mezelf van onbetrouwbaarheid, lafheid, wegkruiperij en laat het gaan…
Het is een patroon wat ik heel vreselijk vind aan mezelf, wat ik ken en herken en waar ik tegen vecht. Dus na weken met mezelf overhoop te hebben gelegen en allerlei manieren te hebben bedacht om weer te schrijven... Net doen alsof er niks aan de hand is en gewoon weer een stukje inleveren… Kan ik niet maken. Niet meer schrijven en het laten: kan helemááál niet. Het aangaan en hierover schrijven… Durf ik niet, durf ik niet…
Sinds jaar en dag doen we mee aan ‘de 12 heilige nachten’. De 12 heilige nachten zijn de nachten vanaf 1e Kerstdag tot en met de nacht van Driekoningen, 6 januari. De 12 langste nachten; een tijd voor bezinning en introspectie. Een tijd waarin een goeie vriendin van ons een groep mensen voorziet van 12 thema’s, 12 prachtige kaarten en elke dag een korte meditatie passend bij het thema van die dag.
Gisteren zijn we weer begonnen en het thema van de eerste nacht was ‘toewijding’.
Toewijding. Hoe toegewijd ben ik? En waaraan? Toewijding is een belangrijk woord in mijn leven. Toewijding hoort bij passie, bij vuur. Ik ben zo toegewijd om de geweldloze (verbindende) communicatie de wereld in te brengen, de taal van de giraf die gaat over hartsverbinding, liefde, vrede…
“En naar jezelf?” Is daar het eindeloze stemmetje dat ik ook zo goed ken. Mijn werk (en mijn leven) gaat over jezelf ontwikkelen. Mezelf dus ook ontwikkelen. Mijn oordelen over mezelf in de ogen durven kijken en mezelf toestemming geven te zien wat ik doe én een andere keuze te durven maken.
Daarom vandaag dit stukje. Ik betreur het dat ik zo weinig geschreven heb afgelopen jaar en dat ik ben weggedoken omdat ik eigenlijk niet meer durfde, terwijl ik het echt zo leuk vind en trots ben dat ik hier mag schrijven. Bang ben om weggestuurd te worden en daarom maar zelf vast vertrek…
Graag wil ik dit met jullie delen, omdat het in me leeft en het delen me helpt om terug te komen. Bij deze.
Dank aan alle lezers van Ons Ulvenhout. Voor een ieder een gelukkig, gezond en inspirerend 2025. Ik hoop komend jaar vaker te schrijven, zonder schroom als het me eens even niet lukt.
Erna
