Wij, 23 vrouwen, van ‘DAMESCOLLECTIEF’ gingen weer op stap, naar het oudste klooster van Nederland in Oosterhout: het SINT- CATHARINADAL, dat inmiddels 750 jaar bestaat.

De zusters, Norbertinessen, zouden het heel fijn vinden, wanneer wij eerst een korte mis zouden bijwonen in de kapel en dat deden wij. Sinds 1647 woonden de zusters in slotje de Blauwe Camer met toren van het kasteel. Al snel werden er kloostervleugels aangebouwd, daar er meer zusters kwamen. Maximaal zestig zusters hebben er gewoond, waarvan er nu nog maar negen over zijn. Later betrok ‘de PROOST’ de Blauwe Camer, de enige man in huis, die het contact onderhield met de boze buitenwereld. De entreekamer hangt ook vol met schilderijen van de Proosten die daar gewoond hebben.

Wij begonnen in de ‘entreekamer,’ waar vroeger de meisjes, ‘bruidjes,’ gebracht werden door hun vader om non te worden. Zij werden daar overgedragen, om vervolgens nooit meer hun familie te zien. Eens was dit het adellijk huis van vooraanstaande bewoners van Oosterhout en de Heeren van Breda die rondom de Oranjes hingen. Het werd rond 1400 gebouwd. Het werd blauw geschilderd en het klooster zelf rood, vandaar de naam.

De basis van Sint-Catherinadal ligt in 1271, toen werd de gemeenschap gesticht in Vroenhout bij Wouw. Al na een paar jaar verhuisde de gemeenschap in verband met de regelmatig overstromingen door de hoge waterstanden van de rivier naar Breda. Hier hadden ze hun kloostergebouwen met kerk, akkers, vee, boomgaard en moestuin. Zij waren geheel ‘zelfvoorzienend’. Zij woonden toen in wat nu het casino is.

Aan deze bloeiperiode kwam een einde door de Reformatie van de protestantse machthebbers! In 1647 vertrokken zij naar Oosterhout. Zij zijn altijd door ons Koninklijk Huis gesteund en dat is ook de reden dat zij nog steeds bestaan. Het wordt ook wel ‘ORANJEKLOOSTER’ genoemd. De ‘PROOST,’ meneer Brouwer was heel godsdienstig. Hij heeft er wel mede voor gezorgd dat het klooster bleef bestaan, maar voerde meer vastendagen in, ‘droogdagen’ zoals het werd genoemd. Geen eten en drinken, ook al vielen de mussen dood van het dak van de warmte! Zelfs de dieren, koeien, kippen en varkens moesten vasten! Toen heeft de Paus ingegrepen en moest hij zijn biezen pakken.

De zusters uit die tijd mochten niet spreken en niet naar buiten. Zij zaten letterlijk opgesloten achter tralies en moesten de hele dag bidden en wat huishoudelijke taken verrichten. Ook restaureerde zij de oude kerkboeken en bonden de boeken in. Na het tweede Vaticaans Concilie in 1962, werd de kerk wat moderner. De zusters hoefden  niet meer achter slot en grendel en zij mochten praten. Ook kon het klooster blijven bestaan omdat zij les gingen geven aan arme meisjes in een schooltje in de schuur. Zij leerden lezen en schrijven, maar vooral kleding maken.

Wij gingen naar de koffiezaal en spraken met een paar nonnen, waaronder de priorin, die graag met ons op de foto ging. Als laatste gingen wij naar buiten. Prachtig aangelegde groenten, kruiden en bloementuinen waar de gids veel over te vertellen had en als laatste natuurlijk de welbekende grote wijngaard!

Dit jaar was géén goed wijnjaar. Zij verbouwen witte wijn, rosé en tegenwoordig ook rode wijn, Pinot Noir. De controles van de 35.000 wijnstokken wordt nu door een drone gedaan! Zij gaan dus met de tijd mee! Er staan kruiden om verf met prachtige kleuren mee te maken, kruiden om te eten en voor medicinaal gebruik die je nu nog steeds in de homeopathie ziet. Er werd veel over verteld.

Na afloop gingen wij naar de winkel en daarna naar boven waar wij de wijn gingen proeven.

Wil je een mooie reportage zien over dit klooster? Kijk dan terug op tv naar NPO Kloostergasten, seizoen 2. Astrid Joosten, aflevering 1, juni 2023. Zeer de moeite waard!