Centrum van de gemeenschap

Ja, zo was het vroeger: alles draaide om de kerk en de pastoor. Drie Heilige Missen in het weekend en allemaal volle bak. Dat was een normaal verschijnsel met op zondagmiddag ook nog een Lof.

 

Tijden zijn veranderd en het kerkbezoek is bijna verdwenen. Alleen bij speciale gebeurtenissen weet men de kerk nog te vinden. De meeste bezoekers zien we tegenwoordig bij een begrafenis van een familielid en met Kerstmis. Het centrum van de gemeenschap is het al lange tijd niet meer.

 

Zo zat ik enkele weken geleden in de kerk bij een begrafenisplechtigheid van een goede bekende. Ik zat eens rond te kijken in mijn kerk hier in ons dorp. Mijn kerk, waar ik ben gedoopt, mijn eerste communie heb gedaan en ben getrouwd. Wat mijn aandacht trok, waren de vele vochtplekken in en rond het priesterkoor (sorry dat ik even weg mijmerde van de dienst). Dit jaar is het 120 jaar geleden dat onze Laurentiuskerk is gebouwd. Dan is het niet vreemd dat er een vochtplek zichtbaar wordt.

 

Viering 100 jaar

20 jaar geleden hebben we het 100-jarig jubileum op gepaste wijze gevierd. Bij de organisatie van dat feest was ik nauw betrokken. Zo werd besloten dat de viering nostalgisch moest zijn. Weer eens terug naar zoals het vroeger allemaal gebeurde: een mis met drie heren, en een processie door het dorp naar de Mariakapel aan de Molenstraat.

 

Langs heel de route hingen zoals vroeger aan alle lantaarnpalen aardbeienmandjes met bloemen. De pleitbezorger voor de armen, bisschop Tiny Muskens, zou bij de viering aanwezig zijn.

 

Omdat de afstand naar de kapel voor de bisschop wat te lang was, werd een koets ingezet. Voor de koets, getrokken door twee paarden, was een paardenliefhebber uit Dorst gevonden. Deze man vond het een hele eer om met zijn span de bisschop in zijn koets te rijden. Hij zou na deze dag de koets ‘de bisschopskoets’ noemen. Hij wilde zelfs geen vergoeding voor de rit van Dorst naar Ulvenhout en terug. 

  

De bisschop en NAC

Alles liep die dag zoals voorzien met een stampvolle kerk. Heel veel parochianen wilden die bisschop zien van wie een arme bij honger een brood mocht stelen. Na de plechtige Mis, voorgegaan door de bisschop, begon de processie. Voorop de bruidjes zoals vroeger, en veel vertegenwoordigers van verenigingen. De stoet ging in afwijking van vroeger door de Laurentiusstraat en langs de Donk naar de Mariakapel.

 

De koets zou als laatste volgen met de bisschop, de deken en pastoor Baeten. Het duurde even voordat iedereen was ingestapt, behalve de bisschop. Lichte paniek toen de koets vertrok en er geen bisschop te zien was. “Hij zal toch geen beroerte of zoiets gekregen hebben?”, werd al gezegd.

 

Achteraf hoorden wij dat hij plotseling was weggeroepen voor iets belangrijks. Zoiets kan altijd gebeuren bij belangrijke mensen. Het was een domper voor onze hele organisatie, maar niet getreurd: het bleef een mooi feest.

 

Op maandagmorgen na het feestelijk gebeuren zochten velen in de krant of er iets over de viering in onze kerk stond. Of er iets in stond weet ik niet meer, maar een foto van NAC trok mijn aandacht. Op de tribune zat een kerngezonde bisschop Muskens.

 

Dat was even slikken voor ons en de vele kerkgangers die met ons maanden bezig waren om alles in goede banen te leiden. Van de paardenman met zijn koets hoorde ik later dat zijn koets een andere naam heeft gekregen, maar geen‘bisschopkoets’.

 

Zo zie je maar weer: nooit denken dat je belangrijk bent; een ander is altijd belangrijker!

 

Peer van ’t Gatbroek

 

Foto's 100-jarig jubileum Laurentiuskerk

Bron: Collectie Stadsarchief Breda

Fotograaf: Johan van Gurp

ID-nummers: JVG20040926011, JVG20040926014 en JVG20040926013