Foto: Marieke Peereboom-Hoeben

Twijfel was er of ik deze column wel zou schrijven. Maar mijmerend over mijn jeugd op de Hondsdonk was mijn besluit gauw genomen. In een tijd dat de wereld in beroering is door verschillende oorlogen is er nog plaats voor een familieruzie. Dan vraag ik mij af: "Hoe is het zover kunnen komen dat broer en zus Prisse hun geschil voor de rechtbank uitvechten?"

Hondsdonk

In de tijd rond de Tweede Wereldoorlog was mijn vader boswachter op de Hondsdonk. Voor ons als jeugd was dat een onbekommerde tijd. Baron Willem Prisse, de opa van deze generatie, was een zeer innemend mens. Met als gevolg dat er in die tijd, en zeker tijdens de oorlog, op de Hondsdonk een grote saamhorigheid was.

Vaak werden er in die oorlogsjaren Duitse militairen in het landhuis en bij ons thuis ingekwartierd. In de beste kamer zaten Duitsers, terwijl bij ons in de keuken onderduikers aan de koffie zaten. Bij tuinman Janus Vermeeren was een schuurkamer ingericht voor Engelse parachutisten die met hun vliegtuig waren neergestort op weg naar Engeland. Iedereen wist ervan, maar er werd met anderen nooit over gesproken. De saamhorigheid was groot.

De verandering

In de eerste naoorlogse jaren ging het prima op het landgoed. Baron Willem stierf en zijn zoon Frits nam de taken van zijn vader over. Hij trouwde met een lieve en mooie vrouw. Er kwamen drie kinderen Thera, Willem en Hanneke.
De tijd veranderde en er kwam op het landgoed steeds minder personeel. Het onderhoud van gebouwen werd snel minder, met als gevolg dat er twee oude boerderijen werden gesloopt. De lonen groeiden niet mee. Ons vader, met een gezin met drie studerende kinderen, kon de kost niet meer verdienen en nam ontslag. Met pijn in het hart gingen we verhuizen.
Baron Frits erfde in die tijd ook nog het landgoed Valkenberg. Ook dit landgoed moest beheerd worden. Voor hem brak een zware tijd aan, vooral toen zijn vrouw overleed en de kinderen uit huis gingen. Hij bleef alleen achter en werd gesteund door een verpleegkundige die hem wel wilde helpen.

Of het een hechte relatie was weet ik niet, maar wel dat deze vrouw naar de buitenwereld toe de barones speelde. Zo min mogelijk wandelaars en fietsen in het opengestelde bos, was haar devies. Op de paden gooide ze bomen en takken die vaak voor gevaarlijke situaties zorgden. Als ze wandelaars in het bos aansprak die ze niet kende, kwam steeds de brutale vraag: “Waar kan ik u maatschappelijk rangschikken?" Na het overlijden van Baron Frits was ze snel van het landgoed verdwenen.

De erfenis en wat volgde

Na het overlijden van Baron Frits bleek er op papier niets geregeld te zijn. Al 20 jaar bakkeleien zijn drie kinderen over de verdeling van dit prachtige erfgoed met 500 hectare grond, twee landhuizen, boerderijen en woningen.
Dochter Thera heeft haar erfdeel verkocht aan de Stilte-stichting Landgoed Den Bosch. Maar het blijft een driemans gevecht nu de stichting ook meespreekt in de deal. Men kijkt elkaar met de nek aan en niemand wil een duimbreed toegeven. Er zullen nog meer rechtszaken volgen en dat is voer voor de media. Ik denk dat de oude vertrouwde Baron Willem zich al vele malen van schaamte in zijn graf heeft omgedraaid.
Voor mij blijft ondanks al deze rompslomp de gevoelsmatige binding met de Hondsdonk groot.
Wanneer je zo’n erfenis in de schoot geworpen krijgt en je gaat er zo mee om doet dat veel mensen pijn. Ook mij. Mijn raad, die toch niet opgevolgd zal worden, is: ga aan de keukentafel zitten en praat. Het is nog niet te laat. 

Door dit alles is mijn kijk op blauw bloed helaas erg vertroebeld.