Ik kom op weg naar de PLUS door het Grimhuysenparkje en in het parkje staat een bankje. Een bankje waar ik meteen een idee bij kreeg voor een stukje. En juist toen ik het begon te schrijven kregen we een telefoontje dat mijn vader, geheel onverwacht, was opgenomen. In Bergen op Zoom of all places. Het ene bericht was dat er nergens anders plaats was, het andere dat oudere mensen altijd naar Bergen op Zoom gaan. Hoe dan ook, hij ligt daar.

Mijn vader is bijna 88 en het is echt wel bizar wat er dan METEEN in mij gebeurt. Paniek! O mijn gosh, nou gaan we het krijgen. Wordt dit het Grote Afscheid waar ik zo bang voor ben? Mijn vader is onze laatste papa en we zijn heel erg zuinig op hem.

Eens per maand ben ik een hele dag bij en met hem en doen we leuke dingen. Een tochtje langs de plaatsen van zijn jeugd, altijd vol verhalen. Een spelletje. Foto’s maken en plannen smeden voor onze jaarlijkse familiedag. Gaat dit nu ophouden?

Ziekenhuizen zijn helemaal niet mijn ding. Het is natuurlijk fijn dat ze er zijn, maar in ziekenhuizen gaan ze ook altijd op zoek naar dingen die je wellicht nog helemaal niet weet, laten ze je niet zo snel gaan. En in een lichaam van bijna 88 jaar… vinden ze toch altijd wel iets.

Op 6 maart 2017 kreeg mijn moeder de diagnose leverkanker. Op 11 maart van datzelfde jaar is ze overleden. Wordt dit de herhaling???

Bezoekuur van 14.00 tot 20.00 uur. Dat is fijn, want dat krijgen we wel in onze agenda gepast. Dus op naar Bergen. Ik was nooit eerder in Bravis Bergen op Zoom en was onder de indruk van het grote gebouw. Afdeling 6, kamer 12. Beetje zoeken naar de ingang, parkeren, liften, afdeling 6. Oncologie… ook dat nog. En dan ligt ie daar, onze stoere papa; opeens zo’n kwetsbare fragiele man in zo’n groot bed.

Inmiddels zijn we tenminste acht ritjes naar Bergen op Zoom verder en mijn vader mag naar huis. Ze hebben inderdaad meer gevonden dan waar hij voor kwam. Maar het is allemaal te behandelen. Zijn medicatie is aangepast, er zijn dingen veranderd en er is weer van al bijgekomen. Mijn vader heeft weer praatjes voor tien, dus we zijn na een spannende week en veel overleg allemaal weer gerustgesteld. Hij kan nog even mee. Mijn zusje haalt hem op.

Uiteraard weten we nooit wat morgen brengt: niet voor onze papa, niet voor ons, niet voor wie dan ook, maar voor nu is er weer even rust. Nog wat extra keertjes naar hem toe tot hij weer ‘thuis’ is en dan hebben we dit weer gehad.

Pfff… Het is uit het leven gegrepen, het grijpt ook op het leven in en het grijpt aan, en het maakte dat er van mijn stukje over het bankje helemaal niets terechtkwam. Dat bewaar ik tot de volgende keer.

Liefs,

Erna